Zondag 27 januari en het regent pijpenstelen. Toch verzamelen heel wat mensen in het station van Lokeren om de trein te nemen naar Brussel-Noord, waar de klimaatmars zal starten.

Ik heb afgesproken met enkele mensen van LETS Durme. Ivan heeft alles in gang gestoken met een mailtje: “wie gaat er zondag mee naar de klimaatmars?” Martine, Lieve, Patrick, Daniël, Maarten en ik reageerden.

Ik heb een camera meegebracht en probeer in het station wat mensen te interviewen. Het omgevingslawaai maakt dat echter moeilijk en ik heb geen microfoon bij. Hopelijk valt er iets van te maken.

De trein staat al een tijdje klaar en loopt langzaam vol. In de kortste keren is er geen zitplaats meer vrij. Wij letsers zijn bij de gelukkigen die wel kunnen zitten. Wat een opkomst, ondanks het gure weer. En dan vertrekken we.

Hét gespreksonderwerp op de trein is natuurlijk het klimaat. Ivan heeft als ingenieur heel veel interesse voor technologische oplossingen. Hij bekent zich als groene jongen die toch voorstander is van kernenergie. Hij ziet er echter geen draagvlak voor bij de bevolking. Bovendien zijn er nog de kosten en het afval.

Maarten vraagt zich af of we niet eerder moeten besparen op energie. We zouden ons energieverbruik kritisch moeten bekijken en nadenken over wat we wel en niet nodig hebben.

Ik vertel over een gesprek dat ik een tijd geleden had met een andere ingenieur over windmolens. Een twintigtal jaar geleden was België blijkbaar voorloper, maar omdat subsidies uitbleven, ging al die voorsprong verloren. Het maakt dus heel veel uit waarvoor politici geld willen uitgeven en waarvoor niet.

Ivan vreest dat maar ongeveer 20% van de mensen bereid zijn om uit zichzelf iets te doen voor het klimaat. De rest zal via wetgeving gedwongen moeten worden om te veranderen. Simpel wordt het niet.

We komen aan in Brussel-Noord. Alle perrons staan vol mensen die gekomen zijn om deel te nemen aan de mars. De groep is zeer divers. Heel wat deelnemers hebben borden bij met slogans. Anderen hebben zich voor de gelegenheid verkleed. Als we de trap van het perron af gaan, zwaait een man in ijsberenpak naar ons.

Maarten heeft al eens eerder aan een klimaatmars deelgenomen en maakt ons wegwijs. Voor Ivan is het geleden van de rakettenbetoging in de jaren ’80 dat hij op straat kwam. Voor mij is het de allereerste keer.

Vanaf een balkon van het station zien we mensen zich verzamelen naar het begin van de mars. Maarten heeft de indruk dat er de vorige keer meer deelnemers waren. Misschien heeft de kou en de regen de opkomst toch parten gespeeld? Zouden we met meer zijn dan de 65.000 van de betoging in december?

We zijn vertrokken. We kijken onze ogen uit naar alle uitspraken op spandoeken en bordjes. Iemand heeft een reclame-affiche van een bekende webwinkel aangepast: “red onze aardbol.com, de wereld van ons allemaal.” “Laat ons klimaat niet door de schau vliege,” zegt een ander. Op eentje staat gewoon: “bla-bla-bla.”

Af en toe begint iemand te roepen en verspreidt die kreet zich door de massa. Ik krijg er kippenvel van. Maarten zegt dat de Franstalige jongeren vaak zingen van “plus chaud, plus chaud, plus chaud que le climat!” Dus daar kunnen we mee meedoen als we zin hebben.

Onderweg raakt de groep letsers opgesplitst in het gewoel. We blijven met zijn drieën over: Ivan, Maarten en ik. Af en toe haal ik mijn camera boven om sfeerbeelden te maken. Maar lang kan ik dat niet doen, want hij wordt heel snel nat van de regen.

Ik haal dan maar mijn slogan boven die ik op een groen A4-tje heb geschreven: “I’d love a doughnut economy.” Maarten vraagt of ik het boek heb gelezen. Ik moet bekennen van niet, maar een interview met de bedenker van de doughnut economy heeft mij geïnspireerd.

Ook het papier wordt snel nat en ik ben niet zeker dat veel mensen begrijpen wat ik bedoel. Naast mij beginnen enkele meisjes van een jeugsbeweging het klimaatlied te zingen: “We need to wake up, we need to wise up,…” Dat ken ik nog van “Sing for the Climate” in 2012 en ik begin uit volle borst mee te zingen. Ook Maarten doet mee.

Na een paar uur komen we aan het eind van de betoging: het Luxemburplein aan de Europese Unie. Op het plein is al geen plaats meer, dus besluiten we terug te keren naar het station en de trein naar Lokeren te nemen. We zijn net op tijd. De trein vertrekt over 10 minuten.

Onderweg checkt Ivan het nieuws: we waren met 70.000: een recordopkomst. Historisch. We zijn blij dat we er deel van uitmaakten. Stel je voor: anders waren we maar met 69.997 geweest ;-).

Hopelijk heeft het impact en is dit het begin van doortastende klimaatmaatregelen. Eenvoudig zal het niet zijn, maar als we samen werken, kunnen we veel bereiken.

Ik begin de komende weken alvast in Lokeren om te kijken wat er nu al beweegt.