“Hoe vaak praat u echt met iemand met een ander mening,” vraagt de krant De Standaard zich af. Wel op het werk in Lokeren gebeurt dat wel eens. Onlangs ging het over de klimaatverandering. Het gesprek verliep toen ongeveer zo:

“Ik praat niet graag over de klimaatverandering want dan word ik scheef bekeken,” zegt mijn collega A. tijdens de lunch. “Waarom word je dan scheef bekeken,” vraag ik nieuwsgierig? “Omdat ik vind dat kernenergie de oplossing is,” zegt hij. “Sommige mensen worden kwaad als ik dat durf voorstellen.”

“Ze noemen mij een ‘negationist’. Terwijl ik helemaal niet denk zoals Dedecker hé. Ik denk gewoon dat niemand een windmolen in zijn achtertuin wil.”

“Niemand wil ook nucleair afval in zijn achtertuin,” mompel ik.

“Ik vind dat Jean-Marie Dedecker toch vaak zinnige dingen zegt,” komt collega B. naast mij tussen. “Misschien, maar over het klimaat slaat hij de bal toch volledig mis,” werp ik tegen. “Komaan er is wetenschappelijke consensus over. Je kunt het licht van de zon toch niet ontkennen?”

“OK,” zegt collega C, “maar is het eigenlijk niet al te laat.” “Tja,” antwoord ik, “de gemiddelde temperatuur is al met 1 graad gestegen. Maar als we helemaal niets doen, gaan we gegarandeerd naar 8 graden stijging. Dan is het over en out en sterven we uit. Er moet iets gebeuren. Zo snel mogelijk.”

“Maar als klein land is onze inbreng toch verwaarloosbaar. Het gaat van China en de VS moeten komen,” zegt C. “Tja, als alle kleinere landen zo gaan denken,” antwoord ik, “komen we er zeker niet. Economisch is dat ook in ons nadeel, want dan lopen we een technologische achterstand op.”

“Ja maar, men vraagt ons wel om onze vrijheid op te geven. Straks mogen we niet meer met de auto rijden,” zegt A. “Wil jij je auto opgeven?” “Euh, ik rijd zelden nog met de auto. Meestal neem ik de fiets.”

“En hoe ga jij dan op vakantie,” vraagt C.? “Met de auto. Maar dat is voor die bestemming de enige mogelijkheid. Mocht er een goede treinverbinding zijn… Maar naar sommige plaatsen kan je enkel per auto of per vliegtuig. Dan heb je als persoon geen keuze. Voor die keuzemogelijkheden moet de overheid zorgen en de technologie….”

“Maar wil ik die autovakantie opgeven? Als ik denk aan mijn kinderen: als zij even oud zijn als ik –  in 2030 – zullen er al heel veel grote gevolgen merkbaar zijn. Om dat te vermijden, om hen ook een goed leven te gunnen… Daarvoor ben ik bereid om heel wat op te geven.”

“Anderzijds: wie zal er om treuren als we het fileprobleem oplossen. Dat zou toch een prettig gevolg zijn?” Collega A en C knikken.

“Ondertussen mogen die kinderen wel stoppen met staken, vind ik,” zegt collega D, die wat verder aan de tafel zit. “We weten het nu wel al. Ze zouden beter gewoon naar school gaan. Waarom doen ze geen acties op school zelf of in het weekend?”

“Dan hadden ze wellicht nooit zo veel aandacht gekregen als nu. Heb je al eens gezien hoe veel krantenartikels er sinds de eerste staking over het onderwerp geschreven zijn,” vraag ik.

“OK, maar er zijn er toch heel wat die gewoon mee doen om een dagje vrij van school te hebben. Als het in het weekend zou zijn, zouden er zo veel niet mee doen hoor,” zegt D.

“Toch wel,” spreek ik haar tegen, “in het laatste weekend van januari waren we met 70.000.” “Dat waren toch vooral gezinnen met kinderen, hoor-,” repliceert D. “Maar nee, daar liepen juist ook heel veel jongeren mee,” zeg ik. “Ik heb ze zelf gezien. Iedereen was verontwaardigd omdat België in Polen tegen het klimaatakkoord heeft gestemd.”

“En de politici luisteren nog steeds niet. Daarom blijven die jongeren verder doen. En ze hebben gelijk.”

“Ja maar, ze zijn zogezegd voor het milieu, maar ze hebben wel allemaal een smartphone,” zegt A daarop, zwaaiend met zijn eigen smartphone. “Als je ziet wat daar allemaal in zit.”

“Ik heb een keer een documentaire gezien over Nigeria,” gaat hij door. “Daar wordt een heleboel van ons computerafval naartoe verscheept om de mensen daar de minuscule resten edelmetalen zoals goud te laten uithalen. Kinderen lopen op blote voeten door die vuilnisbelten. Hallucinant.”

“Ja,” beaam ik. “En er is meer. Voor die zeldzame aarden in onze telefoons en andere elektronica worden burgeroorlogen uitgevochten in Afrika. Denk maar aan Congo en coltan.”

“Maar het is niet allemaal kommer en kwel in Afrika,” nuanceer ik. “Sommige landen zijn voorloper op milieugebied. Ik geloof dat ze in Kenia plastic zakjes als een van de eerste landen verboden hebben.”

“Ja maar, Kenia is ook het land waar ze boontjes en snijbloemen kweken voor onze markt,” zegt A. “Hoe veel CO2 uitstoot gaat er niet gepaard met het transport daarvan naar hier? Maar wij zijn het zo gewend geraakt hé. Het is moeilijk om daarvan terug te keren.”

“En voor heel veel mensen in Kenia is dat hun inkomen. Zij moeten toch ook hun kinderen groot kunnen brengen,” zegt collega B.

“Op korte termijn is dat inderdaad logisch,” antwoord ik. “Maar door de klimaatverandering loopt dat soort monoculturen enorm gevaar. Als de oogst mislukt, hebben die mensen niets om op terug te vallen. Dat zou anders zijn als ze diverser gewassen teelden voor hun binnenlandse markt.

Maar ik snap dat denken op de lange termijn voor iedereen moeilijk is. Klimaatverandering zal vooral spelen in de toekomst en dat maakt het moeilijker te bevatten.”

“En in België zit je ook met een heel moeilijke besluitvorming door de complexiteit van dit land met al zijn regeringen. Een onafhankelijk Vlaanderen zou makkelijker beslissingen kunnen nemen,” aldus B.

“Is overbevolking niet eerder het probleem. Met hoe veel zijn we nu? Zes à zeven miljard,” vraagt collega C? “Inderdaad. Maar je kunt moeilijk mensen gaan afknallen voor het klimaat, hé,” zeg ik sarcastisch. “Een betere optie is investeren in onderwijs voor vrouwen en meisjes en in toegang tot anticonceptie. Dan gaat geboortebeperking veel breder ingang vinden.”

“Maar die pillen moeten toch ook met een vervuilende vrachtwagen naar de derde wereld,” grapt collega E verder aan tafel (het is een lange tafel).

Ik negeer hem: “Je mag anderzijds ook niet vergeten dat een kind dat in België wordt geboren een veel grotere voetafdruk heeft dat een kind dat in de Derde Wereld wordt geboren.”

“Er is toch al wat verbetering,” zegt collega D. We eten in België toch al veel minder vlees dan vroeger.” “Misschien,” zeg ik, “maar ik las laatst hoe veel dieren er dagelijks in België geslacht worden en ik moest toch even slikken. Bovendien hoor je vaker en vaker over de wantoestanden die met intensieve veeteelt gepaard gaan.”

“Ja maar, dat zijn wel dieren die gekweekt worden om als vlees te dienen, zegt D.” “En dan,” vraag ik, “verdienen die het niet om waardig behandeld te worden tijdens hun korte leven?” “Ja, natuurlijk wel, maar…” “Ik denk dat er in ons land toch streng gecontroleerd wordt hoor,” komt collega B tussen.

“Maar toch komen er zo vaak wantoestanden naar boven,” werp ik tegen. “Bovendien zitten we hier met een enorm mestprobleem omdat we zo veel dieren kweken voor de export. Het oppervlaktewater zit vol nitraat en het kost handenvol geld om dat er uit te filteren.”

“Dan is het toch opvallend dat een heleboel van die spijbelende jongeren naar de McDonalds gaan na afloop? Dat bewijst toch dat ze niet weten waarvoor ze betogen,” argumenteert D.

“Ik vind het erg dat ze zich zo laten manipuleren door rood en groen,” zegt B. “Je zal zien: na de verkiezingen zal het wel gedaan zijn.”

Ik schud mijn hooft: “Ik geloof niet dat die jongeren zich laten manipuleren. Hun bezorgdheid is terecht en de wetenschap staat achter hen.”

“Dat denk ik nu ook wel,” zegt D. “De voortrekkers, Anuna en co, die gaan er echt wel voor. Je ziet dat die geëngageerd zijn. Maar toch zou ik liever hebben dat ze protesteren buiten de schooluren.”

“Dan krijgt het protest geen aandacht, vrees ik,” herhaal ik nog eens.

En dan is het tijd om terug aan het werk te gaan…

Beste Lokeraars, praten jullie op het werk of op school over de klimaatveradering? Plaats een reactie of maak ook een stukje voor deze blog. Het mag ook in de vorm van een filmpje.