“Wij zijn maar kleine mieren,” zegt de dame achterin de zaal, “we doen wat we kunnen, maar wat als de grote niet mee willen? Wat haalt het dan uit…?”

Nic Balthazar heeft net zijn Klimaatbetoog afgerond en zijn reputatie van “meest deprimerende spreker” waargemaakt. Ik weet wat de vrouw bedoelt. Ook ik twijfel op dit moment of ik mag hopen of moet wanhopen. Straks zal ik er van wakker liggen. Net zoals Nic had voorspeld.

11 JAAR. Op 11 jaar moeten wij onze netto CO2 uitstoot naar 0 brengen terwijl onze uitstoot de laatste jaren alleen maar de hoogte is ingegaan. Laat dat even goed bezinken…

Daarvoor is een radicale omslag nodig bij ALLE mensen, OVERAL ter wereld.

Wij hebben GEEN andere KEUZE meer. Als we dit nu niet doen, dan zal zich een kettingreactie in gang zetten waar niets meer aan te verhelpen is. Nic verzint dit niet. Dat is wat het laatste rapport van het IPCC zegt. Dat zijn de wetenschappelijke FEITEN. Gecheckt en opnieuw gecheckt. Er is amper een speld tussen te krijgen.

“We kennen de oplossingen,” zegt Nic, “we moeten ze nu beginnen uitvoeren.We krijgen er een betere wereld voor in de plaats.”

“Om het waar te maken reken ik op jullie,” wijst hij naar de mensen van GROEN Lokeren die deze lezing hebben georganiseerd.

Inderdaad: GROEN heeft een klimaatplan naar voor geschoven om mee naar de kiezer te trekken. De andere partijen hebben als reactie alleen maar angst gezaaid. Onder het motto “Je mag de mensen niet bang maken voor de klimaatverandering” proberen ze mensen bang te maken voor belastingen en migratie… Begrijpen wie kan.

Als je de cijfers ziet, de weg die moet worden afgelegd en de huidige stilstand,… Dan kan je alleen maar BANG worden. Net als de vrouw achteraan. Net als ik. Net als Greta.

En toch… In een hoekje gaan huilen helpt ook niet. Ik zal mezelf weer oppeppen voor het nieuwe Voedselteam in Lokeren, voor de 4de Queeste en voor alle gelegenheden die zich nog voordoen om op te komen voor een ander klimaatbeleid. Eentje dat werkt.

Mijn droom voor Lokeren 2040 (ik ben er dan 61, mijn zoons zijn dan dertigers)? Een wandeling mogen maken door de groene stad Lokeren met mijn kinderen en kleinkinderen. Een stad waar alles dichtbij is: landbouw, werkgelegenheid, winkels, repair café’s, parken, bossen, natuurgebied… Met een goed uitgebouwd openbaar vervoer en brede fietspaden en voetpaden.

En als je toch een auto nodig hebt, kan je een deel-exemplaar nemen: elektrisch of op waterstof, dat laat ik in het midden.

Mooi toch. Dat mag wat kosten toch?

Want het alternatief…

Ik hoop echt dat mijn droom geen droom blijft, maar werkelijkheid wordt.

Als ik na afloop van het klimaatbetoog naar huis fiets, hoor ik een vrouw tegen haar vriendin zeggen dat ze de lezing inspirerend vond. Haar gesprekspartner twijfelt. Bij haar blijft juist een wrang gevoel hangen.

“Toch wel, natuurlijk wel,” zegt de eerste vrouw: “Inspirerend!”

Ik weet nog altijd niet met wie ik het eens ben…