En toen organiseerde Stefaan een speciaal verjaardagsfeestje. Hij vroeg zijn Facebook en andere vrienden om gedichten te komen voorlezen bij de hazen in Lokeren. En dan nog wel over het klimaat. Wie wou, kon hem daarna vergezellen voor een looptochtje voor het klimaat.

Die koude zonnige zondag in februari boden een 6-tal mensen zich aan. Maarten – de man die vertelde in onderaanneming te werken voor zijn vrouw, de Lokerse stadsdichter Leni – beet de spits af. De ander deelnemers mochten kiezen uit 3 gedichten. Ze kozen “Moeder Aarde”. Daardoor kwam niemand die dag te weten “waarom Trump zich vergist”, maar dat was niet erg.

De schoondochter van Stefaan had een tekst opgezocht die goed weergaf waarom zij voor een veganistische levensstijl had gekozen. Ze verontschuldigde zich vooraf voor de lengte ervan, maar de boodschap werd begrepen.

De volgende deelneemster had geen gedicht bij, maar een boek met uitleg over de klimaatverandering. Ze las het voor en vroeg toen om uit te leggen wat al die ingewikkelde termen nu eigenlijk betekenden.

Ik probeerde het wat te vertalen, vertrouwend op de kennis die ik had opgedaan door me in te lezen in de klimaatdossiers van de kranten (opvallend hoe veel artikels de klimaatspijbelaars hebben doen schrijven).

 

 

Toen droeg Mieke haar gedicht voor over de ogenschijnlijke voordelen van warmer weer en de vreselijke schaduwkant er van.

Stefaan las daarna zelf nog een aantal gedichten voor die hij had gekregen van collega’s en vrienden. Iemand had zelfs al voorzien dat hij zou gaan lopen.

Als laatste droeg ik de Schreeuw voor. En daarna warmden Stefaan, Mieke en Mathias zich op om te gaan lopen.

Een dag later haalden we de krant.