Vrijdag 15 maart: wereldwijd spijbelen jongeren vandaag voor het klimaat en ook in Lokeren wordt een mars georganiseerd. Daar moet de 4de Queeste bij zijn, besloot ik begin deze week, dus nam ik een halve dag vakantie.

Om 13u15 in de namiddag vertrek ik te voet naar het station, mijn camera in mijn handtas. Een groepje fietsers rijdt me voorbij. Uit een van de meisjes haar rugzak, steekt een kartonnen bordje. Ik kan niet lezen wat er op staat, maar ik weet nu wel waar ze heen gaan.

Het eerste wat ik zie zijn de 6 (zes!) politieagenten op de trappen van het station. Er wordt blijkbaar wel wat animo verwacht.

Ik zie wat verder ook Wouter van het Vagevuur staan met zijn gezin. Hij is degene die me hier heeft uitgenodigd en hij is lid van onze werkgroep rond de 4de Queeste. Wouter heeft een fietskar mee met daarin ook knijpers om onderweg zwerfvuil op te pikken. Ecologisch denken zit duidelijk in zijn bloed.

Hier en daar staan groepjes scholieren klaar met bordjes en spandoeken. Ze draaien nog wat onwennig rond en babbelen wat. Ook een groepje kinderen in gele hesjes van de GO Basisscholen De Madelief en de Tovertuin zijn aanwezig met enkele van hun juffen en meesters. Voor hen is de actie al begonnen want ze zijn uit volle borst aan het zingen en gaan als groep op de foto.

Kathleen, de vrouw van Wouter en leerkracht op het Sint-Lodewijks College, neemt haar jongste dochtertje op de arm. “Als zij zo oud is als ik – 35 – dan is het 2050. Hoe zal haar toekomst er uit zien?” “Ja,” zegt een man naast haar, “je mag er eigenlijk niet te veel over nadenken want…” Hij stopt in het midden van zijn zin met een betekenisvolle blik in zijn ogen die door de omstaanders beantwoord wordt.

Dit is wat er op het spel staat. Het protest mag dan soms ludiek zijn, de reden is bloedernstig.

Wouter vraagt me of ik Pieter-Jan niet even wil interviewen. Hij is een leerling van het Sint-Lodewijkscollege en is trekker van de mars. We zien hem echter niet meteen staan. Ik maak dan maar wat sfeerbeelden.

“Waarop wachten we eigenlijk?” vraagt iemand. “Een aantal leerlingen wordt nog opgehouden in de school omdat ze briefjes moeten invullen,” zegt Kathleen. “En het College heeft de leerkrachten die nog les hebben deze middag, verboden om mee te gaan. Terwijl ze hier zo veel werk in hebben gestoken…” Ze schudt haar hoofd.

Een collega van Kathleen komt er bij staan. In haar hand heeft ze een bordje: “System change, not climate change!” Vanmorgen heeft het College ook al een aantal klimaatacties gedaan bljjkt: enkele leerlingen zijn gaan helpen met bomen planten op bioboerderij ’t Uilenbos in Moerbeke, anderen bezochten de afvalarme winkel in de Kerkstraat in Lokeren en nog anderen hielden een zwerfvuilactie. De mars moet de kers op de taart worden.

Ook enkele grootouders zijn ondertussen gearriveerd. Ze lachen als een van hen aan komt zetten met een groot bord over zijn schouders: “Lokeren 2050: Venetië, 2100: Atlantis.” Ik vraag of ik een foto mag nemen.

En dan is het zover: de stoet van ongeveer 200 mensen zet zich in beweging voorafgegaan door 2 zwaantjes. Ik loop naar voren om de stoet te filmen. Pieter-Jan en Frederik, een ervaren klimaatactivist, vuren iedereen aan om te zingen en te scanderen. “En nu iedereen door de knieën zakken,” zegt Frederik door de megafoon. “Ginder aan de Durme ligt het ambitieus klimaatbeleid dat we willen! En we lopen er naartoe op één…, twee…, DRIE! Iedereen veert recht en loopt me voorbij.

We trekken verder over de Markt. Een leerkracht van een andere Lokerse school komt naast me lopen. Hij vertrouwt me toe dat hij hier eigenlijk niet mag zijn van zijn directie, maar dat hij toch meeloopt. Hij heeft ook heel wat voorbereiding gestoken in deze mars. “Als je wil, knip ik je wel uit de filmpjes hoor,” zeg ik. “Dat is niet nodig,” zegt hij.

Hij heeft gehoord over de Lokerse Queesten en wil graag iets doen met zijn leerlingen omdat ze in de klas al met die thema’s bezig zijn.  We spreken af om hem op de hoogte te houden via Facebook.

De stoet trekt verder en ik probeer nog wat beelden te schieten. Ondertussen lopen we door de Kerkstraat. Winkelende mensen kijken verbaasd op en gaan aan de kant. De jongeren trekken verder de Luikstraat in, meestal zingend en scanderend. Af en toe vallen ze wat stil tot Pieter-Jan en Frederik weer een lied aanzetten. Een vrouw in roze badjas opent haar raam op de eerste verdieping om naar de stoet te kijken. Ze lijkt ons te filmen met haar smartphone.

Als ik weer wat naar voor loop, zie ik plots een bekende Vlaming tussen de deelnemers. Dat is goed om weten, want we hadden hem al in gedachten om te vragen deel te nemen aan de Lokerse Queesten. De leerkracht van daarnet gaat met hem praten. Bart zegt dat hij gehoord had over de mars en besloten had om mee te stappen uit sympathie.

In de Durmelaan gaan alle deelnemers nog eens door de knieën. Deze keer blijven ze langer lopen. Een papa duwt een buggy met zijn dochtertje in. Ze zwaait enthousiast met haar armen en benen.

Het einde is bijna in zicht: we komen de markt terug op. Er staat een klein podium klaar.Voor het gemeentehuis begint iedereen te zingen: “’t Is stil aan de overkant!” Daarop komt zowaar de Burgemeester even naar buiten, vergezeld door zijn Schepen van Financiën. De menigte juicht enthousiast en ik ga dichterbij om te filmen.

Hij feliciteert de jongeren voor hun engagement en belooft dat Lokeren werk zal maken van een aantal maatregelen. Helaas kan hij daar nu nog niet te veel over uitweiden. De jongeren juichen, maar kijken wat schamper. De speech leek wel een echo van wat andere politici al tegen Anuna, Kyra en Greta hadden gezegd. Veel indruk maakt het niet.

Een van de leerlingen van het Sint-Lodewijks college gaat het podium op en kondigt aan dat Professor Johan Albrecht over een 20-tal minuten zal aankomen om een uiteenzetting te geven over het klimaat. In tussentijd roept hij organisator Pieter-Jan op het podium.

Deze bedankt de deelnemers onder luid gejuich. Hij had nooit durven hopen dat er zoveel scholieren naar de mars zouden komen. Ook van het Koninklijk Atheneum blijken er enkele deelnemers te zijn. Dat waren vast de meisjes die ik zag fietsen toen ik vertrok.

Op de speech van de burgemeester reageert hij laconiek: “Ge kent die politiekers hé, veel beloven…” “Maar we willen laten weten aan het stadsbestuur en aan het bestuur van onze scholen dat wij open staan voor een gesprek.”

Dan roept de schoolgenoot van Pieter-Jan op tot een open mic: wie wil kan op het podium delen wat de motivatie was om deel te nemen aan de mars. Een meisje in sneeuwmanpak bijt te spits af onder luid gejuich.

Frederik vertelt hoe hij die middag enkele leerlingen onderweg zag naar de mars. Ze fluisterden: “Hoe was het ook alweer, … plus chaud… euh.” Het verwarmde zijn hart.

De leerkracht met het bordje “System change not Climate change”, komt het podium op, samen met haar collega Kathleen en 2 jonge meisjes: Elise en haar vriendinnetje. Elise vertedert iedereen als ze roept dat zij ook een toekomst wil voor haar kinderen en kleinkinderen.

En dan is Professor Albrecht er. In 20 minuten zet hij uiteen dat het fossiele systeem veranderd moet worden om ervoor te zorgen dat mensen de auto en het vliegtuig minder gebruiken en met plezier de fiets nemen. Individuele acties, zoals die op school worden onderwezen, zijn goed, maar zullen nooit het gewenste effect hebben zonder een systeemverandering.

Die lerares van daarnet had dat goed gezien.

En jullie, beste lezers, wie was erbij en wil zijn of haar verhaal delen? Heb je ook foto’s en filmpjes gemaakt? Of nam je deel aan een andere actie die dag? Laat het ons weten en we zetten het op deze blog. Bedankt alvast!

Meer:

We maakten ook een filmpje van de open mic na de mars.

Lokeren Leeft maakte een album.

In Het Laatste Nieuws verscheen een artikel.